Simitçinin Aşkı

[Serdar Yıldırım]

Simitçinin Aşkı

Simitçi Ahmet'in abileri, ablaları hep severek evlenmişti. O, en küçük kardeşti. Çocukken ben de sevdiğimle evleneceğim diyordu. İlkokulu bitirdikten sonra simit satmaya başladı. Kar, kış simit satarken insanlar sıcak odalarında otururlar ve ben buz gibi soğukta üşürdüm, derdi.

" Simit var, simit... Haydi, taze simit... "

Günlerden bir gün Ahmet simit satarken, apartmanın birinden bir kız çıktı ve dört tane simit aldı. Kız o kadar güzeldi ki, Ahmet beyninden vurulmuşa döndü. Kız, simitleri aldı ve yürüdü, gitti. Ahmet sonraki günlerde o köşeyi mesken tuttu. Fırından simitleri aldığı gibi oraya geldi. Her gelişinde o kız geldi ve simit aldı. Ahmet her defasında kıza bir kez daha aşık oldu. 19 yaşındaydı ve kızın da kendisine ilgi duyduğunu sanıyordu. Ailesine durumu açıkladı. Babası ve annesi olur dediler. Birlikte gittiler, kızı istediler. Kızın babası, kızımın yaşı daha küçük, 16 yaşında, dedi ve kızını vermedi.

Aradan bir yıl geçti. Ahmet üzgündü. Bir yıl daha geçsin ben sizi evlendiririm diyen bir zengine de rast gelmedi. Yalnızlık kötü şeydi, çekilirdin bir köşeye yalnızları oynardın. Kimse sana dönüp bakmazdı. Aç kalsan bir lokma ekmek veren olmazdı. Ahmet, hayat mı benden vazgeçti yoksa ben mi hayattan vazgeçmeliyim diye düşünüyordu. Beklemek istiyordu, bekliyordu ve bekleyecekti. Bir gün diyordu, belki bir gün dileğim olur ve ben sevdiğime kavuşurum. Bir simit fırını açtığımda, babası peşimden koşacak, aman oğlum, ne olur kızımla evlen, diye yalvaracak. Umarım en kısa zamanda bu dileğim gerçekleşir.

SON


Serdar Yıldırım