Hayata dair küçük notlar

[REHA]

Hayata dair küçük notlar

"Ayakkabını Çıkar"

Bir başka insana, bir başka kültüre, bir başka topluma,
bir başka cinse yaklaşırken ilk yapmamız gereken ayakkabılarımızı
çıkarmaktır. Çünkü yaklaştığımız yer kutsal bir mekandır. Tıpkı Musa
aleyhisselâmın Tuva Vadisinde yürürken yaptığı gibi, kendi ayakkabılarımızı
çıkarıp, yalın ayak olmaya, kendi elimizi göğsümüze sürüp karşıdakini
nlamaya hazırlanmalıyız. Orada bir süreliğine de olsa başkası gibi
yürümeye, başkası gibi davranmaya hazır olmalıyız. Onlara katılmak için
değil bu; onları anlamak için. Çünkü başkalarının dünyası, tıpkı Tuva
Vadisi gibi mukaddes olmalıdır. Çünkü biz o dünyaya yaklaşmadan çok daha
önce, Rabbimiz orada oldu. Biz başkalarını anlamaya çalışmadan önce,
Rabbimiz onları yoktan yarattı, varlığa getirdi, rızık verdi,
ihtiyaçlarını>gördü, dualarını işitti. Hiç olmazsa, bizden önce onları
anlayanı anlamak
için ayakkabımızı çıkarmalı, elimizi böğrümüze sürmeliyiz.

"Anne'stezi"

Anneler yavrularının sancılarını dindirmek için ellerinde pek az şey
olduğunu düşünürler. Aslında, ana yüreğinin aciz kaldığı böylesi anlar, ana
yüreğinin eşsiz şefkatiyle her şeyi değiştirebileceği zamanlardır.
Araştırmalar müşfik bir ana öpücüğünün çocukta ağrı algısını azalttığına,
annenin yavrusuna çektiği acıyı anladığını ve paylaştığını anlatan bu
öpücüğün bir tür "anestezi" gibi etki ettiğine işaret ediyor. Annelerin
yavruları için yapabileceği bir tatlı öpücük gibi o kadar küçük ama o kadar
etkili ve önemli şeyler var ki... Biz buna annenin yaptığı anestezi
anlamında "annestezi" diyoruz. Siz dilediğiniz ismi verebilirsiniz. Küçük
ayrıntıların yavrunuzun hayatını bir ömür boyu etkileyeceğini hep
hatırlayın lütfen.

"Şimdilik!

Ünlü romancı DH Lawrence, "hiçbir şey için 'bu benimdir' deme!" diye
uyarmıştı yıllar öncesinden. Sadece, "bu benim yanımdadır" dememize izin
vermişti. Gerçekten de, varlığımızı zenginleştiren, yaşayışımızı
derinleştiren ne varsa, hepsi hepsi zamanın akıcılığı içinde çürümeye,
eskimeye, yitmeye mahkûmdur. Şu andaki hâli ne olursa olsun, üzerinde her
zaman bir fanilik, geçicilik damgası taşır eşya ve insan. Buna göre,
aslında hiçkimsenin "ben gencim" deme hakkı da yok gibidir; doğrusu,
bulunduğu gün içinde "ihtiyar" diye tarif ettiklerinden biraz geç doğmuş
olmasına borçludur gençliğini. Ne kadar genç olursa olsun, bir başka
zamanın ihtiyarıdır her genç. Öyleyse ne gençliğinizle övünün, ne de
yaşlıyım diye üzülün.. Sadece zamanın size ayrılan köşesinde şimdiki
ünvanınız bu! Şimdilik! Sadece şimdilik! Gençlikse zaten geçecek, yaşlılık
ise o da geçecek!

Sen 'Sen' Ol

Herkes biliyor ki Herkes için her şey olamazsın Herşeyi bir anda
yapamazsın. Herşeyi mükemmel yapamazsın. Herşeyi herkesten iyi yapamazsın.
Sen`de herkes gibi bir insansın. O zaman: Kim olduğunu bil ve öyle ol.
Senin için öncelikli olanı bil ve onu yap. Güçlü yanlarını keşfet ve onları
kullan. Başkalarıyla rekabet etmemeyi öğren. Çünkü hiç kimse "senin gibi"
olmaya çalışmayacaktır.

"Anne Heykeli"

Amerika'nın ünlü doğa parkı Yellowstone National Park'da çıkan bir yangın
sonrası görevliler hasar tesbit çalışmaları için ormanda geziyorlardı.
Görevlilerden biri bir ağacın dibinde küller içinde neredeyse kömürden bir
heykele dönüşmüş bir kuş gördü. Görevli elindeki çubukla hafifçe dokundu
kömürleşmiş kuşa. Dokunur dokunmaz kuşun kanatları altından üç küçük kuş
yavrusunun cıvıldaşarak çıktığını gördü. Anne kuş gelen tehlikeyi
farkederek, yavrularını bir ağacın arkasına getirmiş, kendisinin yanacağını
bile bile onları kanatlarının altında saklamıştı. Yangın yayılmadan, çok
rahatlıkla uçup oradan uzaklaşması mümkün iken, yavrularının yanında
kalmayı tercih etmişti. Alevler bulunduğu yere varıp küçücük
bedenini>kavurmaya başladığında, hiç kıpırdamadan kalmıştı. Bedeni yanıp
kavrulmuştu
ama geriye hiç ölmeyecek bir "anne" heykeli bırakmıştı.

'sen sen ol' .....TEŞEKKÜR EDERİM PAYLAŞIMIN İÇİN