Hüznün Rengi Sonbahar

[REHA]

Hüznün Rengi Sonbahar

Hüznün Rengi Sonbahar

bir sonbahar serenadı yerleşti gözlerime
dilim yine paslı satırlara vuruyor kendini
dudağımdan dökülen her harf
çaresizliği işliyor gecenin kalbine
ayazını üzerime örttükçe gece
gömülüp hasretin soluğuna
sensizliğimin sesini dinliyorum sonbahar yapraklarında...



akşamın kızılığı değince sulara
seni hayal ediyorum bulutların ellerinde
adını fısıldıyor imbat Egenin kulağına
siyah beyaz hüsranlar sızıyor avuçlarımdan
iliklerime kadar titriyorum
nefesim kesiliyor
alnımdan ter damlıyor körfezin dudağına...


öyle sefil ki şimdi yalnızlık
şimdi daha çok korkuyorum geceleri
ve daha çok kanıyorum sana
yer,gök,deniz tüm kainat uyuduğunda
söküp alıyorsun bende ne varsa
paramparça eziyorsun içimin her yanını
gelişine umut sürdüğüm her gamlı gece
abanıyor ömrümün hazan mevsimine..

ömrümün bütün sokaklarına hüzün yağıyor şimdi
özlemler kanatıp gecelerin sayfalarında
yaralı ezgiler ilişiyor sol yanıma
yüreğime dokundukça sonbahar hıçkırıklarını
yaslanıp yalnızlığın duvarlarına
ölümüne özlemini çekiyorum şimdi...

09.Ekim.2006

Seval Kemertaş

[ADO]

[size=18px] Sonbahar [/size]

Fani ömür biter,Bir uzun sonbahar olur.
Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, tarümar olur.
Mevsim boyunca kendini hissettirir veda;
Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ.
Yazdan kalan ne varsa olurken haşır neşir.
Günler hazinleşir, geceler uhrevileşir;
Teşrinlerin bu hüznü geçer ta iliklere.
Anlar ki yolcu yol görünür selviliklere.

Dünyanın ufku gözlere gittikçe tar olur.
Her gün sürüklenip yaşamak ruha bar olur.
İnsan duyar yerin dile gelmiş sükutunu;
Bir başka musikiiye geçiş farz eder bunu.

Teslim olunca vadesi gelmiş zevaline,
Benzer cihana gelmeden evvelki haline.

Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya
Ruh öyle yollanır uyanılmaz bir uykuya:
Duymaz bu anda taş gibi kalbinde bir sızı;
Fark etmez anne - toprak ölüm maceramızı.
Şair : Yahya Kemal Beyatlı

[PESTEMAL]

ağır abi seni burada görmek keyif verdi bana..hoşgeldin sefalar getirdin.