Okyanus Olmak

Okyanus Olmak

Okyanus olmak

Duygu derinliğini yakalamış insanları sonsuzluğun timsali uzaya benzetir
tanıdığım bir çokları. Ama ben oldum olası, böyle kişilerin okyanus
olduğunu düşünürüm. Çünkü uzay kendi devinimine sahip nesneleri ve
sürekli büyüyüp genişlemesiyle, düşünce ve araştırma ile ilerleyen
zekaya benzer sadece. Hareketi böylesine durağan bir ortamın duygularla
bağdaşması zor görünür gözüme...

Oysa okyanus öylemi ya? Başlangıçtan oluşumuna dek ne çok devinir ve
ne acılar, ne sevinçler biriktirir içinde...

Kaynaktan çılgınca fışkıran suların usul usul akan derelere dönüşmesiyle
başlar okyanus için yaşam... Her derenin düşü okyanusa ermek ve
bütünleşmektir.

Ancak bu milyonlarca derecikten kimi daha yolun başında kurur.
Kimi aktığı yolda kalır. Onlar sadece öğrenebildiği kadarını verebilir
çevresine.
Kimi bulduğu bir çukurda birikir göl olur sonunda...
Kimi daha büyüğe akar engelleri aşarak denizleşir...

Kimileri ise; akışlarda çarptığı kayalardan, önünden geçtiği ağaçlardan,
suyunu içen hayvanlardan, içine karışan yağmurdan, kucağına düşen
çiçekten, üstünde aktığı topraktan bir şeyler öğrenerek zamanla bir
yaşam oluşturur içinde.

İçindeki yaşamı fark ettikçe daha büyük düşünceler ve duygular
biriktirir kıyılarında ve varlığını ulaşabileceği en uzak noktalara
yayarak denizlikten çıkar okyanuslaşır...

Daha çok ve daha büyük yaşamları kapsayan, kıyılarından daha çok
varlığın beslendiği...

Büyüklüğünden, vermekten gocunmaz o hiç, yaşar ve yaşatır...

Ancak kolay olunmaz ve kolay da yaşanmaz okyanus gibi...
Yalnızlıktır en büyük derdi.
Hadi söyle kaç tane bulabilirsin kendin gibisini?
İşte böyle zor yaşarsın var oluşun en güzelini...

Sonra sen büyüdükçe seçimlerinin ve duygularının dalgaları da büyür.
Çılgınca çırpınırlar içinde. Baş edemezin bazen ,ufalmak istersin.
Bilirsin bir daha asla dere olamayacağını ama hiç değilse deniz olayım
dilersin. Dilersin de hiç beceremezsin!

Öyle bir başına yaşamak sancısını giderebilmek için el uzatırsın
kıyılarında oyalanan bir kaçına. Sevinçler yaratır, sonsuz yüreğinden
taşan emeğinle yeni
yaşamlar sunarsın onlara. Anlayan ve algılayanlar çıktıkça umutlanırsın.

Büyümelerini gözler, sen gibi oluşlarının hayallerini kurarsın.

Sonra bir gün onlardan biri bir taş savurur içine, düşündüğün ve
hissettiğin güzellikleri acıtır, yırtar benliğini usulca inerken
dibine...

Bilmeyenler der ki "bir minik taş bu, ne yapar ki senin gibi birine".

Oysa anlamazlar, dibinin sakinliğine varana dek ne uzun bir yolu vardır
o minik
taşın. Derinliğince sürer dinginliğinin yarılışı...

Ama yine de yalnızlığına çare, ellerindeki tek umudu yitirmek istemez
okyanuslar.

Maviliklerince denerler, denerler, yine denerler ve yine..