KELEBEK...

[Papatyam]

KELEBEK...

Bahar geliyor.
Görüyor musun?
Nasılda takıp takıştırıyor,
Ağaçlar saçlarına moru, yeşili, alı...
Kıpır kıpır her yer..
Yüreğimin tıpkı aynısı..
Tabiat, bahara hazırlıyor kendini
Ben yine sana...
Geçen sene bu zamanalarda olduğu gibi..

Hatırlıyor musun?
İkimizde baharın coşkusuyla,
O sahil kenarındaki parka atmıştık kendimizi
Tek çılgının kendim olduğunu düşünüyordum.
İkimizde minik bir kelebeğin peşine takılmış,
Önümüze dahi bakmadan koşturuyorken,
Çarpışmamız sonucu farketmiştik birbirimizi.
Ben biraz utanmış,
Bir yandanda çıplak ayaklarımı saklamaya çalışırken,
Senin ayaklarınında çıplak olduğunu görünce
Gülmeye başlamıştım.
Sen şaşkın biraz da kızgın öylece bana bakıyordun.
Ama tek bakan sen değildin.
Tesadüf bu ya az önce peşinden koştuğum kelebek
O güzel buklelerinin arasına ilişmişti.
Ama ben kelebeği unutmuş,
Bir yandan özür dilemeye çalışıyor,
Bir yandan da baktıkça dahada derinlere çekildiğiM hissi veren
O harika gözlerinden alamıyordum kendimi.
Bu suskunluğu sen bozmuştun
O an ve ondan sonra ki her buluşmamızda da olduğu gibi.
Niyeyse karşında söylemek istediğim o milyonlarca sözcükten
Hiçbirini söyleyemiyor, genel şeylere takılıp kalıyordum hep.

Bak işte yine bahar geldi...
Ve yüreğim,
Seni o ilk gördüğün an gibi,
Bahar coşkusu içinde yine..
Evet haklısın,
Suskunluğu bozan hep sen oldun
Çünkü ben her seferinde ,
Söylemek istediğim onca şeyle geldim yanına
Ve bir türlü onları bırakıp ta dönemedim yanından.
Ama bugün,
Evet bugün...
Suskunluğu ilk defa ben bozuyorum meleğim.
HAYAT ORTAĞIM OLUR MUSUN MİNİK KELEBEĞİM?

ZeyNO - 13.03.2006