KALDIRIMDAKİ GÜLLER

[cerenimo]

KALDIRIMDAKİ GÜLLER

ADAM, bahçe içindeki evinin bitişiğine bir atölye yapıldığını görünce çok üzülmüş, fakat onun plastik çiçekler üreteceğini anladığında, biraz rahatlamıştı. Ne de olsa beterden beteri vardı. Fakat durgun havalarda gelen kokular, pek hoş değildi.

Atölyede üretilen gül ve çiçekler, daha sonra kaldırımda yer almaya başladı. Firma sahibi, böylelikle yer darlığına çözüm bulmuş, bedavadan reklam şansı elde etmişti. Çiçeklerle donatılan bir sürü metal tezgâh, atölyenin önüne sıralandı. Kaldırım, bir resim tuvali kadar renklenmiş, sağı solu dökülen solgun yapılar, her zamankinden fazla göze batar olmuştu.

Bahçe sahibi, durumu fark etmekte gecikmedi. Ve evinin dış sıvasını yaptıktan hemen sonra, onu koyu bir pembeye boyadı. “Çevreye uyum” işi halledilmişti. Daha sonra da, kaldırımı dolduran ruhsuz güllere inat, bahçesinde gül yetiştirmeye karar verdi.

Baharın ilk günleriyle birlikte, sarıdan kırmızıya, ateş renkli olandan, leylak renkliye kadar, bir bahçe dolusu gül görücüye çıkmıştı. Atölyenin önünden geçen insanlar, ciğerlerine sızan zehirli havayı son zerresine kadar boşaltır ve bahçeye gelir gelmez, derin derin nefes almaya başlarlardı. Bu sefer gül kokusu kaplardı içlerini, güller açardı sanki yüzlerinde. Hele bir de aceleleri yoksa, bir bahane bularak orada oyalanır ve ipek yanaklı sevgililerini ziyarete gelen bülbülleri dinleyip dinlenirlerdi.

Gül yetiştiren adam, eğer bahçede ise, nefeslenen insanları fark etmemiş görünür, evinde bulunduğu zamanlardaysa, perdenin arkasından gizlice gözetleyip, yaptığı işlerle gurur duyardı.

Adamın bahçesi, ona göre bütün bahçelerden farklıydı. Gün boyunca içinden çıkmıyordu. Fakat bir süre sonra, bahçesindeki bülbüllerin de, diğer bülbüllerden farklı olması gerektiğini söylemeye başladı. Onların renklerini değiştirip, bir muhabbet kuşu gibi yapması imkânsızdı. Ama farklı şekillerde ötmeleri mümkündü. Kanaryalara, bülbül sesi dinletildiğini duymuştu. Bülbüllere de, bülbül sesli sanatçılar ilham verebilirdi.

Adam, bu güzel buluşunu gerçekleştirmek için, televizyonu bahçeye çıkardı. Ve orta yere yerleştirdikten sonra, bol şarkılı kanalları sürekli açık tuttu. Bülbüller ötmelerini keserek, tek şarkıyla “şöhret” olmak isteyenleri, bazen bağırıp duran, bazen bir şey söylerken, yerde taklalar atan yeni yetme gençleri dinlediler. Elbette bu arada, her türlü programı ezberleyerek, yeni bir imaja kanat açtılar.

Yoldan geçenler, bülbüllerin bazı güvercinler gibi, arada bir ters taklalar attıklarını ve bu arada garip bir şekilde ötmeye çalıştıklarını görerek hayret ediyorlardı. Fakat en çok şaşırdıkları husus, onların peygamber kokulu gülleri terk ederek, kaldırımdaki plastik güller üzerinde yuva yapmalarıydı.

[gebzelim]

Nasıl sevdim seni, sevenler anlar,
Severken ayrılan, çekenler anlar,

Halimi bir türlü anlatamadım,
İçim ezildi içim, çare bulamadım,
Aradım olmadı, sordum olmadı,
Severken ayrılan, çekenler anlar,

Yeminler olsun sana, ne olur bir dinle,
Gönül kapını aç da bak, bekleyen kim diye,
Kapında bekleyen beni göreceksin,
Pişman olmuş her halinden anla diyeceksin

O da sevmiş beni ben de sevmişim,
Severken anlayan , çekenler anlar,

Yok işte yok,
Her şey yalan,

Gözler yalan, Sözler yalan,
Halimi bir türlü anlatamadım,
İçim ezildi içim, çare bulamadım,
Aradım olmadı, sordum olmadı,
Severken ayrılan, çekenler anlar


Çelik Erişci

Eline sağlık...

[cerenimo]

Tüm acılara inat
Güneşe köprü kurdum
Islak gözbebeklerini yüreğimde kurutmak için
Yıldızlara merdiven uzattım
Karanlık gecende gözlerinde umut olmak için
Yel değirmeni oldum sisli sabahlarda
Acılarını yüreğimde öğütüp gülüşlerini görmek için.

Söz verdik yarınımıza, yenilmemeliydik katmerleşmiş acılarımıza
Kalbimizde gözyaşı ve keder olmuş müptela
Nasırlanmış yarınlarımız sanki ezayla cefa
İstemem onca sırtımda yük varken neşeyle sefa
Bin derdime bir gülüşün yeter oysa.