İnsan Ol! İnsan!
İnsan Ol! İnsan!
Adamın biri, büyük bir şehre gelmişti. Çarşıyı gezerken güzel
kokular satan attarların sokağına saptı. Dükkanlardan gül,
menekşe, kokuları dalga dalga sokağa dökülüyordu. Adam birkaç
adım attı. Güzel kokular başını döndürmüştü. Fazla dayanamadı,
düşüp bayıldı.
Halk, bayılan adamın başına üşüşmüştü. Kimi kalbini yokluyor,
bileklerini ovuyor, kimisi de gül suyu ile yüzünü yıkıyordu.
Ne yaptılarsa adamı ayıltamamışlardı. Ferahlatıcı kokular,
gülsuları boşuna harcanmış, adam bir türlü kendine
gelememişti. Ve baygınlığı daha çok artmıştı. Çaresiz
kaldılar. Etrafa haber salarak akrabalarını arattılar. Hiç
kimse adama sahip çıkmıyor, saatler geçtiği halde adam da bir
türlü kendine gelemiyordu. Akşama doğru oradan geçen bir
debbağ (derileri terbiye eden) adamı tanımışta. Kalabalığa
seslendi:
"- Sakın ona gülsuyu serpmeyin! Ben onun hastalığının ne
olduğunu biliyorum. Siz ona hiç dokunmayın, ben biraz sonra
geleceğim..." diyerek uzaklaştı. Bir vîraneye girdi. Avucuna
bir parça gübre aldı. Attarlar sokağına gelerek, gizlice,
gübreyi bayılan adamın burnuna tuttu. Hayret!.. Adam kendine
gelmeye başladı. Biraz sonra da ayağa kalktı. Debbağla
birlikte yürüyerek gitti.
Bayılan adam da bir debbağdı. Yıllarca kokmuş deriler arasında
pis kokulara alışmış, attarlar sokağında güzel kokulara
dayanamayarak düşüp bayılmıştı.
MESNEVİ:
- Mayıs böceği daima pislik taşır durur. Bu yüzden de gül
suyundan bayılır. Onun ilacı yine pis kokulu şeylerdir. Çünkü
ona alışmıştır, onunla hall ü hamur olmuştur.
Nasîhatçiler de, kasvetli kişiyi, kendisine bir kapı açılması,
iyileşmesi ve şifa bulması için hikmetli güzel sözlerle,
amberle, gülsuyu ile tedavî etmek isterler.
Kime öğüdün güzel kokusu fayda vermezse, muhakkak o, kötü
kokulara alışmıştır.
Sen de nurdan, öğütten, iyilik ve güzellikten nasîbini al!..
Burnunu pisliğe sokma da, mayıs böceği olma! İNSAN OL,
İNSAN!..." (Beyit: 278-281)