[Papatyam]

Gizli Yaralar

>Yaşlı ve çirkin bir tüccar; karşılığını parayla ödeyeceği zevk gecesi
için
>olağanüstü güzel ama taş kalpli bir fahişeye gitmiş...
>
>Sabaha karşı, yaşlı adamın uykuya dalmasını fırsat bilen genç kadın,
>soyguncu dostlarını çağırmış. Ne var ki tüccar, tilki uykusundan
fırladığı
>gibi olanca gücüyle karşı koymaya, dövüşmeye başlamış.
>
>Haydutlar hem kalabalık, hem de işinin ehliymiş. Onu kolayca köşeye
>sıkıştırmışlar. Ancak ne kadar vururlarsa vursunlar, bu zayıf ve
çirkin
>bedende hiç yara açılmadığını, can alıcı darbelerin hiç iz
bırakmadığını
>görmüşler..
>
>Bıçaklarını, kılıçlarını çekmişler...
>Ancak en keskin bıçak, en acımasız kılıç bile tüccara hiç bir şey
>yapamıyormuş....
>Sonunda korkup kaçmışlar....
>Dövüşü izleyen kadın, yaşlı adamın mucizevi gücünden etkilenmiş, bir
kez
>daha, ama bu kez 'aşk' adına, tüccarla sevişmek istemiş.
>Onu hayranlıkla, arzuyla, şefkatle okşamaya başlamış...
>Gelgelelim, güzel kadının her dokunuşunda tüccarın bedeninde yeni bir
yara
>beliriyormuş. Dövüşün, darbelerin, bıçakların, kılıçların açtığı
yaralarmış bunlar...
>Yaralar, içten bir ilgi ve şefkat görene dek gizli kalmışlar. Sonunda tüccar
>kanlar içinde kadının kollarına yığılmış, ölmüş....
>Tam da bu türden hayatlar yaşamıyor muyuz ? Aşktan bunca korkmamız da
bu
>yüzden değil mi ? Kimsenin kollarında yığılıp can vermek istemiyoruz.
>Çünkü zaten, her yanımız kılıç yaralarıyla dolu. Ama bir şekilde
>kapanmış, kabuk bağlamış yaralar onlar....
> Nasıl yapmışsak yapmışız, üstesinden gelmişiz...
> Ama biri, o kabuk tutmuş yaraları okşamaya başladığında, yaralar
tekrar
>açılıveriyor ve hepsinden oluk oluk kan akmaya başlıyor....
>Birine teslim olduğumuzda, kendimizi anlatmaya başladığımızda, içimizi
>döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan revan içinde kalıveriyor....
>O yüzden değil mi kendimizi tutmamız? Birine teslim olmaktan
korkmamız?
>Tedirgin bir şekilde ortalıkta dolanmamız? "Anlatsam mı, anlatmasam
mı?"
>kararsızlığımız.
>"Bu sevgi beni acıtır mı?" kuşkularımız...."
Gabriel Garcia Marquez